Polscy piłkarze na Olimpiadzie

W 1952 roku reprezentacja Polski brała udział w Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach.

 Biało-Czerwoni w rundzie wstępnej pokonali Francję 2:1, ale w następnym meczu ulegli Duńczykom 0:2 i odpadli z turnieju. W naszej kadrze był Zdzisław Bieniek z CWKS/Legii Warszawa, który był jedynym przedstawicielem stolicy w drużynie. Reszta powołanych zawodników pochodziła z Krakowa i ze Śląska. 

  W rozgrywkach A Klasy na Mazowszu w 1952 roku, w mieście najlepsze okazały się Stal/Okęcie Warszawa przed Budowlanymi/Skrą, a w terenie Kolejarz/Znicz Pruszków przed Kolejarzem/Huraganem Wołomin. Z rozmachem dokonywano kolejnych zmian w przepisach, na wzór tych zastosowanych w ZSRR. W walce o awans, każdy mistrz wojewódzki (oraz dodatkowo mistrz Łodzi i Warszawy) musiał zagrać baraże z drużyną z tego samego regionu, która w poprzednim roku grała już w II lidze. Piłkarze Stali/Okęcia przegrali takie mecze z Lotnikiem Warszawa 0:1 i 1:2, a Kolejarz/Znicz Pruszków minimalnie uległ Włókniarzowi/Bzurze Chodaków 1:1 i 1:2, tracąc drugiego gola tuż przed ostatnim gwizdkiem sędziego.

  Postanowiono również, że każde z siedemnastu województw powinno mieć przynajmniej jeden zespół na drugim szczeblu rozgrywek, zwiększając liczbę grających tam drużyn do czterdziestu. Ze względu na duże różnice w umiejętnościach piłkarzy, po roku wycofano się jednak z tego pomysłu i na drugim poziomie pozostawiono tylko 14 ekip.

  Zmiany te spowodowały konieczność utworzenia (od 1953 roku) dodatkowego szczebla – żeby znaleźć miejsce dla zespołów, które zostały zdegradowane. W efekcie tego powstało 8 grup III ligi. Sześć z nich: warszawska, gdańska, poznańska, wrocławska, rzeszowska i łódzka – miało charakter makroregionalny (nazwano je ligami międzywojewódzkimi), a dwie największe: stalinogrodzka (czyli katowicka) i krakowska były regionalne (wojewódzkie).

(mf)