3 stycznia 1940 roku urodził się Bernard Blaut.

  W piłkę nożną zaczął grać w Budowlanych Gogolin, następnie przeniósł się do Odry Opole, w której występował w latach 1958 – 1961. W 1962 roku został zawodnikiem Legii Warszawa i w klubie z Łazienkowskiej spędził ponad dziesięć lat, dwukrotnie zdobywając Mistrzostwo Polski (1969, 1970), oraz dwa razy Puchar Polski (1964, 1966). W barwach Legii rozegrał 236 meczów i strzelił 30 bramek. W latach 1960 – 1971 Bernard Blaut zagrał w 36 meczach reprezentacji Polski, zdobywając trzy gole. Następnie wyjechał do Francji, gdzie zakończył karierę w klubie FC Metz w sezonie 1974/1975.

  Kiedy otrzymał powołanie do wojska trafił do jednostki w Zgorzelcu, gdzie nie miał specjalnie możliwości gry w piłkę nożną. Jego kuzynka, przekonana o nieprzeciętnych umiejętnościach Bernarda, napisała do władz Legii list, przedstawiając jego zalety. Trenerem w stołecznym klubie był wtedy Kazimierz Górski, który wziął to pod uwagę. Grająca wówczas przy Łazienkowskiej para pomocników Edmund Zientara – Marceli Strzykalski powoli żegnała się z klubem i szukano dla nich następców. W ten sposób już wkrótce wraz z Lucjanem Brychczym i Kazimierzem Deyną stworzył wspaniałą linię pomocy decydującą o grze Wojskowych. Blaut emanował mądrością, spokojem i dokładnością podań.

 Poza boiskiem także się wyróżniał, zawsze elegancki, otwarty i skory do pomocy. Koledzy zwracali się do niego o radę w wielu życiowych sprawach. Był jednym z mentorów Kazimierza Deyny, któremu pomagał odnaleźć się nie tylko na murawie, lecz i w pełnym blasków, ale i cieni życiu w Warszawie. Był nawet świadkiem na jego ślubie. Po meczu pucharowym z Interem na San Siro (przegranym dopiero po dogrywce), Blautem zainteresował się FC Metz. Został pierwszym piłkarzem Legii, który oficjalnie wyjechał na Zachód. Wiosną 1974 roku doznał jednak poważnej kontuzji i musiał zakończyć karierę piłkarską. W klubie na tyle liczono się z jego zdaniem, że gdy polecił do Metz Henryka Kasperczaka, Francuzi skorzystali z jego podpowiedzi.

    Karierę trenerską Bernard Blaut rozpoczynał szkoląc młodzież w Legii oraz Hutniku Warszawa. W latach 1974 – 1976 pracował w roli drugiego trenera Jagiellonii Białystok. Następnie działał w PZPN-ie. Z Kazimierzem Górskim pojechał na igrzyska olimpijskie do Montrealu, pełniąc obowiązki szefa banku informacji polskiej kadry, a z Jackiem Gmochem na mundial do Argentyny. Od 1983 roku, do finałów Mistrzostw Świata w Meksyku w 1986 roku, był asystentem trenera reprezentacji Polski Antoniego Piechniczka. W 1985 prowadził samodzielnie naszą kadrę w meczu z Czechosłowacją.

  Po Mistrzostwach Świata w Meksyku wyjechał do Tunezji, w której w latach 1986 – 1988 był szkoleniowcem klubu CO Transports. Od 1988 do 1992 roku pracował w Zjednoczonych Emiratach Arabskich – w Nadi asz-Szarika, a w 1990 roku był nawet trenerem reprezentacji tego kraju. Zastąpił legendarnego Brazylijczyka Mario Zagalo. Jednak wobec odmiennego od bogatych szejków sposobu prowadzenia zespołu, po trzech miesiącach został zwolniony, a jego miejsce zajął inny mistrz świata – Carlos Alberto Parreira. W latach 1993 – 2004  ponownie szkolił piłkarzy w Tunezji (w Club Africain Tunis i CO Transports).   

 Bernard Blaut zmarł 19 maja 2007 roku w Warszawie; jest pochowany na cmentarzu Wolskim w Warszawie.

(mf)