Jan Pieszko – nieuchwytny spryciarz

  5 lutego 1942 w Drewiennikach urodził się Jan Pieszko. Wychowanek Darzboru Szczecinek, reprezentował barwy Bałtyku oraz Zawiszy Bydgoszcz . W warszawskiej Legii występował w latach 1967-1976, ale zadebiutował nieco wcześniej… 

   W roku 1966 został wypożyczony z Zawiszy na mecze z okazji 50-lecia Legii (m.in. z Tottenhamem Londyn). Zaprezentował się tak dobrze, że do Bydgoszczy już nie wrócił. Mimo, że był o głowę niższy od obrońców rywali (miał 169 cm wzrostu), ogrywał ich z łatwością. Najczęściej występował jako środkowy napastnik, ale zdarzało się że grał na innych pozycjach (przeważnie w drugiej linii). Umiał znakomicie znaleźć się pod bramką przeciwnika, wykańczając akcje szybkich skrzydłowych: Roberta Gadochy i Janusza Żmijewskiego.

   Zwrotność, skoczność i spryt powodowały, że był nieuchwytny w polu karnym. Porównywano go do jednego z najlepszych wówczas piłkarzy na świecie – Gerda Müllera. Dwukrotnie zdobył z Legią Mistrzostwo Polski (1969 i 1970). Do tego triumfował z klubem z Łazienkowskiej w Pucharze Polski (1973). Dotarł też do półfinału Pucharu Europy (1969/70). Przez dziewięć lat występów w Legii rozegrał 238 meczów i strzelił 68 goli. Bardzo lubiany przez kolegów, poza boiskiem zawsze spokojny, stonowany i uczynny. 

 Po zakończeniu kariery pracował jako asystent trenera Legii. Od stycznia do kwietnia 1984 roku był szkoleniowcem Wisły Płock, a później asystentem trenera Bałtyku Gdynia. Od 1985 roku prowadził ten klub już jako pierwszy szkoleniowiec. W latach 1985-87 trenował Polonię Warszawa, a od 1988 roku był trenerem juniorskich reprezentacji Polski. W 1991 roku asystował Andrzejowi Strejlauowi w kadrze Biało-Czerwonych. Jest członkiem Galerii Sław Legii Warszawa. 7 listopada 2001 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, za wybitne zasługi dla rozwoju sportu i za działalność społeczną.

 (mf)