Mazowsze inspiruje zmiany

   System rozgrywek jaki obowiązywał w Polsce w latach 1921 – 1926 (wiosną drużyny grały w swoich okręgach, a ich zwycięzcy rywalizowali jesienią w turniejach finałowych) nie podobał się klubom z Mazowsza.

  Zespoły które nie zdołały wywalczyć mistrzostwa w regionie, po zakończeniu lokalnych rozgrywek, nie miały możliwości dalszej gry o stawkę. W drugiej połowie roku mogły spotykać się ze sobą tylko w meczach towarzyskich, lub szukać rywali spośród klubów zagranicznych, co nie było łatwe i wiązało się z kosztami. Za koniecznością przeprowadzenia zmian przemawiał także zróżnicowany poziom poszczególnych okręgów. O mistrzostwo Polski walczyły słabsze kluby, a te prezentujące wyższe umiejętności, odpadały już wcześniej (zajmując drugie, czy trzecie miejsca w lokalnych rozgrywkach).

   Wiosną 1926 roku, na fali sanacyjnych zmian zachodzących w naszym kraju, część działaczy piłkarskich postanowiła zmienić też system rozgrywek o mistrzostwo Polski. Obowiązujący w poprzednich latach model pucharowy zamieniono na ligowy. Chciano grać bardziej nowoczesnym systemem: każdy z każdym – mecz i rewanż oraz zwiększyć liczbę drużyn bezpośrednio walczących o tytuł mistrzowski. 2 grudnia 1926 roku z inicjatywy warszawskich oraz lwowskich klubów (Pogoni, Czarnych oraz Hasmonei), doszło w Krakowie do spotkania przedstawicieli dwunastu drużyn, w którym wzięły udział Polonia, Legia i Warszawianka. Ustalono szczegóły i dwa dni później, podczas zebrania w Warszawie utworzono Ligę Polską. 

 (mf)