Przerwana historia

 Po przezwyciężeniu kryzysu gospodarczego, jaki panował nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie na początku lat trzydziestych, naszym piłkarzom udaje się odnieść pierwsze poważne sukcesy.

   Było nim zajęcie czwartego miejsca na Olimpiadzie w Berlinie w 1936 roku oraz awans na Mistrzostwa Świata we Francji w roku 1938. Udział polskiej reprezentacji w Mundialu zakończył się co prawda szybko, ale po spektakularnym meczu z Brazylią, przegranym ostatecznie po dogrywce 5:6. Dla Canarinhos trzy bramki zdobył legendarny Leônidas, ale skutecznością przebił go strzelec czterech goli Ernest Wilimowski. Piąte trafienie dla biało-czerwonych dołożył z rzutu karnego Fryderyk Scherfke. W spotkaniu tym wystąpiło dwóch piłkarzy Polonii Warszawa: będący kapitanem drużyny Władysław Szczepaniak oraz Erwin Nyc, który w końcówce dogrywki trafił w poprzeczkę.

   Dla klubu z Konwiktorskiej był to dobry okres. W 1938 roku prezes Polonii Warszawa – generał Kazimierz Sosnkowski zaangażował do pracy nowego szkoleniowca – Karola Kossoka, pochodzącego ze Śląska, byłego reprezentanta Polski (grającego wcześniej m.in. w Cracovii oraz Pogoni Lwów). Urozmaicone treningi podobały się piłkarzom i przyniosły efekty. Czarne Koszule w roli beniaminka, zajęły czwarte miejsce w rozgrywkach. W 1939 roku Związek Polskich Związków Sportowych przyznał Polonii Warszawa miano najlepszego polskiego klubu sportowego za rok 1938. Niestety na odniesienie kolejnych sukcesów naszym piłkarzom przyjdzie poczekać wiele lat.

   1 września 1939 roku wybuchła wojna…

(mf)