Rok 1942

Podczas okupacji działało na naszym terenie około 50 klubów piłkarskich. Główną areną zmagań piłkarskich w stolicy stało się boisko przy ulicy Podskarbińskiej, gdzie grała większość drużyn.

 Ale spotkania odbywały się także w Parku im. Ignacego Jana Paderewskiego (Skaryszewskim), na Opaczewskiej oraz w Parku Dreszera. Grano też w wielu podwarszawskich miejscowościach m.in.: w Gołkowie, Górze Kalwarii, Karczewie, Legionowie, Mirkowie, Milanówku, Otwocku, Ożarowie, Piasecznie, Pruszkowie, Radości, Rembertowie, Ursusie, Warce, Wołominie, Włochach, Żabieńcu i Żyrardowie. 

 Do rozgrywek o mistrzostwo przystąpiło w tym roku osiem najsilniejszych drużyn: Błysk, Fala, Okęcie, Olimpia (pod taką nazwą występował wówczas Grochów), Piaseczno, Polonia, Wawel oraz Wir. Najlepsza okazała się Polonia prowadzona przez Stanisława Masznera, przed Okęciem i Olimpią. Ostatnie miejsce zajął bardzo osłabiony i zdekompletowany Błysk. Było to spowodowane aresztowaniem przez Niemców wielu młodych zawodników tego klubu, zaangażowanych w działalność konspiracyjną.

  Wzorem przedwojennych spotkań międzyokręgowych, zorganizowano również mecze z reprezentacją Krakowa. Do Artura Woźniaka – wybitnego piłkarza Wisły i przedwojennego reprezentanta Polski, wysłano zaproszenie z propozycją rozegrania dwóch spotkań reprezentacji Krakowa w podwarszawskich miejscowościach Piaseczno i Gołków. Z Piasecznem krakowianie wygrali 3:2, a z zespołem z sąsiedniego Gołkowa zremisowali 2:2. Mecze odbywały się z ubezpieczeniem uzbrojonych partyzantów, którymi dowodził bramkarz warszawskiej Skry, a następnie Polonii – Kazimierz Burkacki. Oprócz tego w jednym z ciekawszych spotkań 1942 roku, reprezentacja Warszawy lewobrzeżnej, oparta na zawodnikach Polonii, zremisowała 1:1 z Warszawą prawobrzeżną, złożoną głównie z piłkarzy Olimpii (z Grochowa) oraz Fali (z Pragi). 

  Mimo braku (z oczywistych względów) gazet z relacjami i wynikami meczów, z niektórych zachowała się bardzo ciekawa dokumentacja prowadzona przez… 17-letnią gimnazjalistkę, która zafascynowana urodą piłkarzy (niewiele od niej starszych), grających w tych konspiracyjnych rozgrywkach, razem z koleżankami chodziła na mecze i w swoim pamiętniku prowadziła zapiski.

(mf)