Polonia mistrzem Polski

 Najlepsze drużyny z osiemnastu okręgów, jesienią 1946 roku walczyły o Mistrzostwo Polski. W Warszawie najlepsza okazała się Polonia i to Czarne Koszule reprezentowały stolicę w tej rywalizacji.  W fazie finałowej brały udział także m.in. Radomiak oraz Ognisko (tak nazywała się wówczas Pogoń) Siedlce.

 Radomianie w 1/8 finału wygrali 5:0 z Lublinianką, ale w ćwierćfinale ulegli ŁKS-owi Łódź 1:3. Siedlczanie, którzy wybiegli na boisko jako pierwsi (25 sierpnia – inaugurując powojenne rozgrywki na szczeblu centralnym) w 1/16 finału wygrali z Kolejarzem Olsztyn 7:0, ale w 1/8 trafili na Polonię Warszawa. Stołeczni piłkarze nie dali rywalom szans wygrywając 5:0. W ćwierćfinale Polonia pokonała Wisłę Kraków 3:2 i awansowała do finałowej czwórki, w której grano już systemem każdy z każdym.

  W meczach w stolicy, rozgrywanych na stadionie Wojska Polskiego (boisko przy Konwiktorskiej nie nadawało się jeszcze do gry), Czarne Koszule wygrały 3:2 z AKS-em Chorzów i 6:3 z ŁKS-em Łódź oraz zremisowały 2:2 z Wartą Poznań. Na wyjazdach warszawiacy także odnieśli dwa zwycięstwa, pokonując AKS 1:0 oraz ŁKS 5:3. Polonia przegrała tylko w Poznaniu z Wartą 1:2, ale i tak okazała się najlepsza i zdobyła pierwsze powojenne Mistrzostwo Polski.

  Trenerem zespołu był Zenon Pieniążek, a najlepszymi zawodnikami: Edward Brzozowski (kapitan zespołu, późniejszy trener nie tylko Polonii, ale także Gwardii, z którą w 1954 roku zdobędzie Puchar Polski), bramkarz Henryk Borucz – nazywany przez kolegów Żyletą (ostry i nie bojący się żadnych, nawet najbardziej ryzykownych interwencji), oraz wyśmienici snajperzy Jerzy Szularz i Tadeusz Świcarz – obaj w sześciu meczach strzelili po 7 bramek (Świcarz oprócz tego że był znakomitym piłkarzem, wyśmienicie grał też w hokeja i w obu dyscyplinach występował w reprezentacji Polski!).

(mf)